dj sim

which floor please?

Η Καμπάνια που αφύπνισε τους αμέριμνους Ελβετούς.

Πού είμαι όταν είμαι εδώ?Τι γίνεται ότνα η διαφημιστική εταιρία walker πατάει στο συγκεκριμένο ερώτημα για να αφυπνίσει την κοινή ελβετική γνώμη για τα παγκόσμια κοινωνικά προβλήματα?
Είμαι στην ελβετία.Μακρυά απο εδώ γίνονται παράνομες απαγωγες ανθρώπων, καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, παιδικοί στρατοί, υποσιτισμός.Δεν συμβαίνει εδώ.Συμβαίνει όμως τώρα.



Ιnstallations στούς πλέον δημόσιους χώρους της ελβετίας διατηρούν ως φόντο τον υπαρχοντα περιβάλλοντα χώρο, και εντάσσουν σε αυτόν τα κοινωνικά προβλήματα του πλανήτη οπτικοποιημένα και καδραρισμένα ετσι, ωστε να μοιάζουν παρόντα.Δεν συμβαίνει εδώ, συμβαινει όμως τώρα και μοιάζει να συμβαίνει εδω.

To myspottings ανοίγει εκ νέου τον διάλογο και στο facebook

>
Η χρήση των logos ως καθολικά σύμβολα.

Η αναγνωσιμότητα και η συχνότητα της παρουσίας ορισμένων συμβόλων ,από σήματα της τροχαίας ,διαφημιστικά brands ως και τις σειριακές δημιουργίες streetκαλλιτεχνών ,τα καθιστά κομβικά στοιχεία(ως ένα σημείο) που ορίζουν και αυτά τον τρόπο βίωσης της πόλης.
Τις περισσότερες φορές ,το logo ξεπερνάει τον ίδιο του τον δημιουργό ,γίνεται ζωντανό κύτταρο του αστικού ιστού και οικουμενικό σύμβολο ,οικειοποιημένο από το σύνολο των πολιτών.



Ανάμεσα στις ποικίλες περιπτώσεις οικουμενικών brands(πολυεθνικών εταιριών θρησκευτικών συμβόλων ,οδικών σημάνσεων κτλ) ιδιάζουσα είναι η περίπτωση του Above, ενός street artist από τη Γαλλία.

Υποστηρίζει ότι αδυνατεί να κεντρίσει το ενδιαφέρον του κόσμου με τα πολύπλοκα σχέδια του , καθώς ο θεατής βομβαρδίζεται από τις χιλιάδες εικόνες της σύγχρονης εποχής και του marketing της. Έτσι, με διαδοχικές αναγωγές καταλήγει σ’ ένα από τα πλέον απλοϊκά και αναγνωρίσιμα σύμβολα ,το βέλος .Με προσανατολισμένα προς τον ουρανό βέλη ,ζωγραφισμένα σε τοίχους και οχήματα ,κρεμασμένα από ταράτσες κ καλώδια ή και καλά κρυμμένα σε επιλεγμένα σημεία ,ο Above επιχειρεί να στρέψει για λίγο το βλέμμα ψηλά. Πρόκειται για ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης της πόλης ,μια αποκάλυψη της αυτονόητης κορυφογραμμής των κτιρίων ,ενός κόσμου με τον οποίο συνυπάρχουμε αλλά σπανίως βιώνουμε.

Σε επίπεδο τομής λοιπόν ο Αbove έρχεται να δώσει έμφαση αρκετά μέτρα ψηλότερα από το ανθρώπινο μάτι ,αν και η κίνηση αυτή εμπεριέχει μια μεταφορά συμβολική και εκφράζει περισσότερο ένα κοινωνικό σχόλιο παρά μια χωρικά μεταφρασμένη πρόταση.

Ωστόσο ,σε επίπεδο κάτοψης, δεν θα μπορούσε κανείς να αγνοήσει ότι τα μοιρασμένα αυτά σύμβολα μέσα στην πόλη συνιστούν ένα σύνολο τυχαίων σημείων τα οποία συνδέονται από επιμέρους (πιθανότατα τυχαίες) διαδρομές. Μέσα σένα αυστηρά καθορισμένο δίκτυο οδικών αρτηριών ,ο Αbove οικειοποιεί τον χώρο με την ίδια ευκολία που ο χώρος οικειοποιείται τα σύμβολά του. Η υλική αυτή πλέον αφήγηση ,ορίζει εκ νέου ποιότητες μέσα στην πόλη και χαράζει εναλλακτικούς δρόμους τόσο για τον ίδιο ,όσο και για κάποιον που τυχαία τον αφουγκραστεί.